Son günlerde beni sarsan ve yaşam ile ölümün ince çizgisini hatırlatan iki ölüm gerçekleşti; Yetenek Dehası Robin Williams ve Büyük Başkan Süleyman Seba. İşlerinde çok başarılı olmalarının yanında, tiyatroya olan ilgim ve Beşiktaş’a olan aşkımla, ölümlerinin etkisi daha da uzun soluklu oluyor.

İnsanların Instagram’da, Facebook’ta veya diğer mecralardaki paylaşımlarına bakıp kalbim paramparça olurken, bir anda bir şimşek çaktı. -Metafor olarak tabii ki.-

Yanlış ifade etmekten korkarak, keşfimi/ hissimi sizlerle paylaşmak istiyorum.

Ölümler unutulmaz fakat zaman alışmamızı sağlar.
Ölümle ilk karşılaştığımızda yaşadığımız acı ve şaşkınlık ağırdır. Hava üstümüze çöker, duvarlar sıkıştırmaya başlar. Öyledir ki, bir an gelir gözyaşlarımız biter.

Ölümden daha ağır olan şey ise; giden kişinin yerine hiçbir şeyin, hiçbir kimsenin konulamayacak oluşudur. Herkes kendi yolunda tektir ve ayrıdır. Kabul. Amma velakin giden kişinin takibinde olan birisini görememek daha da korkutucudur. İşte benim de Seba’nın ve Williams’ın ölümünde hissettiğim his budur. Hissim, bir rengin kaybolması gibi, keşfedilen bir icadın yok olması gibi bir şey.

Bu ölümler bana yeni nesil olarak bizlerin, “amaçsız”, “tüketen” ve dünyaya birşey bırakmak yerine birşey almak üzerine kurgulanmış robotlar olduğumuzu hatırlatıyor. Ne yazıktır ki, bizden sonraki neslin böyle yas tutabileceği insanlar şu anki nesilde yok denecek kadar az. Yanlış anlaşılma olmasın, sadece Türkiye’den bahsetmiyorum, kastım tüm dünya.

Seba ve Williams gibi insanların ölümleri beni uyandırmıştır. Bir sonraki nesile böyle ölümler bırakabilmeniz için sizlerin de uyanmanız dileğiyle.