Bu aralar binlerce kişinin tanıştığı bir adam var; Mehmet Pişkin. Kendisiyle görüşmemiz yaklaşık 14 dakika sürdü. Hep o anlattı da hepimiz ilk kez dinledik, konuşmadık ve lafını kesmedik. Düşünüyorum da uzun zaman olmuş söz kesmeden dinleyeli. Bir insanın söyleyeceklerine odaklanmak ve karşındakini anlamaya çalışmak için uğraşmak ne kadar da kolay ve bir o kadar da zormuş dedim kendi kendime.

Ama kısa sürdü.

Mehmet, 14. Dakikanın sonunda sigarasını söndürdü ve hem muhabbetimize hem de yaşamına son verdi.

Videosunu izlediğim andan itibaren kendisini düşünüyorum. Kendisinin Facebook sayfasındaki fotoğraflarına baktım, yaşamından bu noktaya nasıl vardığını da anlamlandırmaya çalıştım. Bir de neden bu kadar içime oturdu diye sorguladım kendimi.

Sonra anladım.

Mehmet birçoğumuz ve birçoğunuz gibi, eğitimli, belirli bir yaşam standardı ve çevresi olan, yaşamı az çok bizlere benzeyen bir kişiydi. Kendimizin veya etrafımızdaki insanların bu noktaya gelebileceğini fark etmek şok etti.

Neden mi?

En kolayından söz edelim. Sosyal medya kanallarına girdiğimizde çevremizdeki insanların eğlenirken, aşırı mutlu ve aşırı sükse ettikleri anların fotoğraflarını görüp duruyoruz. Hatta, öyle ki herkes bir yarışa girip kim daha iyi eğleniyor, kim daha etkileyici yarışlarına giriyor. Değil ki gerçekten etrafımızdakilerin nasıl hissettiğini anlamaya çalışmak, kendimizin bile gerçekten ne hissettiğini düşünmüyoruz. Dinlemiyoruz.

Dinlemek zor geldi bence. Bir de ilk kez sosyal medyada viral olarak gerçek bir duygu görmek.

Gücünü duyguya harca ey okuyucum. Etrafında olanlardan sen de sorumlusun.